Collectif Libr'écrire - 02012

Het schijverscollectief Libr'écrire is al geruime tijd actief in Lubumbashi. Een oprichtingsdatum is er niet, wel een jarenlang volgehouden solidariteit en samenwerking tussen een steeds wisselende groep schrijvers en dichters, vertellers en oratoren. Op regelmatige bijeenkomsten delen ze hun werk met elkaar. Ze organiseren ook publieke opvoeringen van hun teksten door acteurs, slam-poets of zangeressen. Ze lezen voor aan elkaar. Hun onderlinge banden zijn weinig formeel, er is geen ledenbestand. Vaak werken ze met een handvol maar voor sommige gelegenheden komen tientallen literaire talenten opdagen.  De schrijvers die meewerken in het collectief delen niet allemaal dezelfde moedertaal. Het Frans waarin ze vaak werken, heeft een dubbelzinnige status. Libr'écrire brengt een zeer gevarieerde groep schrijvers bij elkaar. In het kader van Maono waren drie onder hen van nabij betrokken bij de behandeling van toekomstbeelden en -perspectieven tijdens activiteiten gedeeld met Brusselse en Lushois deelnemers van het project.

Sinzo Anzaa is de schrijversnaam van Claus. Deze jonge schrijver, in 1990 aan de voet van de vulkaan bij Goma geboren, verdiepte zich tijdens zijn uitwisseling met de Maono-verkenners in de achtergrond van zijn roman. Hij bracht ook het gedicht Aurore aan dat de verkenners eerst zelf vertaalden en daarna in België door een professionele vertaler lieten aanpakken. Claus begon op zijn vijftiende poëzie te schrijven; daarna volgden novelles en twee romans. Eén van zijn toneelstukken werd op de planken gebracht en hij publiceerde een kortverhaal in de bundel "Chronique du Congo". Sinzo Anzaa verbindt met zijn weergaloze fantasie nieuwe technologieën met traditie, zijn wortels voedt hij aan de bron van de toekomst.  

Aurore

 

Aurore
Vernie de toute salive
De toute larme
La force de nos rêves t’a nouée dans nos regards
La fumée qui fuse de tes teutons avenants
N’a pas irrité l’ardeur de nos yeux
Ni a profusion du purin qui dégouline de tes pores
Ni le feu qu’accompagnent tes soupires dans nos lits
Ni l’eau qui monte dans ton ciel comme un serpent
Ni le crachat, ni la cartouche
Ne viendront à bout
De notre choix de rester
De nous aimer ici
Et de narguer les tremblements de la montagne
Qui reluque nos ébats
Avec la rage sismique
De notre jouissance
Sur ces pierres
Noires comme nos cheveux
Nous avons assis nos fantasmes et nos désirs
Nos délires en nos raisons
Nous avons construit plus d’une vie
Inventé des lunes et des océans
Chaque fois que des bras infinis nous ont barré la route
Chaque fois que des pieds bottés ont marche sur nos rêves
Sur ces pierres
Noires comme nos prunelles
Nous avons arrêté de chanter pour un dieu que ne nous connait pas
Demain sera
Nous le jurons sur nos fantasmes et nos désirs
Demain vivra
Nous le signons sur nos délires et nos raisons
Ce sera la caresse du crachin
Dans nos jardins qui poussent sur la pierre
Ce sera nos cœurs sur un pétale
Sculpté dans la lave
Nous serons une ile laiteuse
Une lave froide dans la tourmente des cratères
Nous serons une rosée
Sur la cendre perfectible des mots qui n’auront servi à rien
Demain sera
Avec l’éclat de deux soleils dans yeux
Nos salives et nos larmes
Ne vont pas arrêter
De te vernir
Aurore

Claus Sinzo Anzaa